Tim Lawrence acı çeken kişiye nasıl yardım edebiliriz konusuyla ilgili bir makale yazmıştır. Benim de kafamı uzun zaman kurcalayan bir meseleye değindiğinden makale ilgimi çekti ve sizinle Tim Lawrence'in ve kendi düşüncelerimi paylaşmak istedim. Keyifli okumalar dilerim.
Acı çeken arkadaşımızı, tanıdığımızı biz nasıl teselli ediyoruz? Ona ne söylemek gerekiyor?
Makalede Tim Lawrence bir meslektaşının hastayla çalışmasından konuşuyor. Kadın korkunç kaza geçirmiş, ayakları tutmuyor ve acı çekiyor. Psikiyatris kadına diyor ki, bu kaza onun hayatında pozitif değişimlere yol açmıştır. Ve hayatta hiç bir şey tesadüf değildir. ‘’ Bu banal düşüncenin doktorlar tarafından kullanılmasına şaşırıyorum. Bu tür sözler insanı derinden incitiyor. "Meslektaşım demek istemiş ki, bu olay kadının ruhsal gelişimine hizmet ediyor. Bu kadar saçmalık olamaz! Kaza kadının hayatını mahvetmiş, tüm arzularını gömmüş – olan budur ve ben kazanın iyi bir şey olduğunu kabul etmiyorum.’’
Önemlisi – bu tür yaklaşım bizim bir belaya maruz kaldığımızda o belayı çekmekten, yani yaşamaktan alıkoyuyor. Başa gelen çekilir- bu atasözü acıyla baş etmenin önemli ipucunu veriyor. Çünkü hayatta bazı şeyleri değiştiremeyiz, onları sadece yaşayıp hafifletebiliriz, atlatabiliriz.
Biz bir tek yakınlarımızı kaybettiğimizde acı çekmiyoruz. Bizi sevgilimiz terk ettiğine, hayallerimiz suya düştüğünde, ciddi hastalığa maruz kaldığımızda acı çekeriz. Bizi perişan eden olayları değiştiremeyiz, bizim onları kabul edip yaşamaktan başka çaremiz yoktur.
Acı çeken kişinin en az ihtiyaç duyduğu şey akıl ve tavsiyedir. Peki, ne yapmak doğrudur?
Tim Lawrence diyor ki, "dertli birisine sadece bunu söyleyin ve hissettirin:
Acı çektiğini biliyorum. Ben buradayım, yanındayım."
Tim Lawrence ‘in düşüncelerini bir noktada kabul ediyorum. Gerçekten yakınlarını kaybetmiş, kaza sonucu hayatı param parça olmuş birisine :’’ Hiçbir şey hayatta tesadüf değildir. Burada derslerimizi yaşıyoruz. Bu imtihandır…’’ gibi cümleler kurmak ona hakaret etmek demektir ve hiçbir işe yaramaz. Acı çeken birisine felsefe anlatmak, ruhsal gelişimden konuşmak bana göre de çok saçmalık.
Ama bir hakikat vardır. Çektiğimiz acılar gerçekten bizim ruhumuzun gelişimine hizmet ederler. Ve de Dünya gerçekten bir okuldur ve biz burada derslerimizi alıyoruz. Dersler bize bir şeyleri anlatmaya, araştırmaya, istikameti değiştirmeye sevk ederler. Veya etmezler. Bu kişisel olaydır ve kişinin karmasına, geçmiş hayatlarına, ilişkilerine, seçimlerine bağlıdır. Bu durumda doktorun ve çevresinin yapacağı tek şey vardır- onun yanında olmak ve anlamaya çalışmak.
Bize destek vermek isterseniz, abone olabilir veya instagramdan takip edebilirsiniz.
Hep Sevgiyle..
Ümit Yaşar
